ودکمه های بلوزش که سایه روشن بود

زنی جوان که نگاهش همیشه با من بود

تمام سادگی اش را برای من پیچید

مبان روسری و دامنی که ساتن بود

و م..مژه های سیاهش کشیده تا ابرو

ردیف شعر سپیدم شبیه این زن بود

شبیه بغض ترک خورده بود و می خندید

پر از تراوت باران پر از شکفتن بود

گذشت ساعت و زن باز با همان لبخند

چراغ های خیابان هنوز روشن بود

کنار پنجره آمد مرا نشان می داد

زنی جوان که نگاهش همیشه با من بود