خاطر خواه - بسوی عشق



		خاطر خواه

نویسنده: علیسان شایقی
می خواستی یک عمر با من همصدا باشی مثل نسیمی در هوای من رها باشی یادت می آید بارها با شوق می گفتی تا پای جان هستم در کنارت هر کجا باشی؟ دیروز و امروزت تفاوت دارد اما- حیف اینگونه در چشمم چرا باید دو تا باشی؟ در روزگار رونق چشمان رنگارنگ باید هم اینگونه به من بی اعتنا باشی وقتی که بسیار است خاطر خواه اشرافی پاسوز عشق مستمند من چرا باشی؟ هرگز تصور هم نمی کردم که تو اینقدر در وادی دلدادگی ها بی وفا باشی تنها ترینم پیکرم یخ بسته اما کاش می شد تنم را باز خط استوا باشی اما نه باید دل برید از با تو بودن ها دیگرامیدی نیست خاطر خواه ما باشی کلمات کلیدی : شعر


	نظرات شما ()
			جمعه 89 تیر 11 ساعت 12:27 عصر



		لیست کل یادداشت های این وبلاگ

شعر دراکولا بچه شرور شوهرت جنازه کودکانه باران تو گوه می خوری ناگهان با تمام وجود غمگینم [عناوین آرشیوشده]

	پارسی بلاگ

[ و شنید مردى دنیا را نکوهش مى‏کند فرمود : ] اى نکوهنده جهان ، فریفته به نیرنگ آن ، به ژاژهایش دلباخته و به نکوهشش پرداخته . فریفته دنیایى و سرزنشش مى‏نمایى ؟ تو بر دنیا دعوى گناه دارى ، یا دنیا باید بر تو دعوى کند که گنهکارى ؟ دنیا کى سرگشته‏ات ساخت و چسان به دام فریبت انداخت ؟ با خفتنگاههاى پدرانت که پوسیدند ؟ یا با خوابگاههاى مادرانت که در خاک آرمیدند ؟ چند کس را با پنجه‏هایت تیمار داشتى ؟ و چند بیمار را با دستهایت در بستر گذاشتى ؟ بهبود آنان را خواهان بودى ، و دردشان را به پزشکان مى‏نمودى . بامدادان ، که دارویت آنان را بهبودى نداد ، و گریه‏ات آنان را سودى . بیمت آنان را فایدتى نبخشید ، و آنچه خواهانش بودى به تو نرسید ، و نه به نیرویت بیمارى از آنان دور گردید . دنیا از او برایت نمونه‏اى پرداخت ، و از هلاکتجاى وى نمودارى ساخت . دنیا خانه راستى است براى کسى که آن را راستگو انگاشت ، و خانه تندرستى است آن را که شناختش و باور داشت ، و خانه بى نیازى است براى کسى که از آن توشه اندوخت ، و خانه پند است براى آن که از آن پند آموخت . مسجد محبان خداست ، و نمازگاه فرشتگان او ، و فرود آمد نگاه وحى خدا و تجارتجاى دوستان او . در آن آمرزش خدا را به دست آوردند و در آنجا بهشت را سود بردند . چه کسى دنیا را نکوهد حالى که بانگ برداشته است که جدا شدنى است ، و فریاد کرده است که ناماندنى است ، گفته است که خود خواهد مرد و از مردمش کسى جان به درنخواهد برد . با محنت خود از محنت براى آنان نمونه ساخت ، و با شادمانى‏اش آنان را به شوق شادمانى انداخت . شامگاه به سلامت گذشت و بامداد با مصیبتى جانگداز برگشت ، تا مشتاق گرداند و بترساند ، و بیم دهد و بپرهیزاند . پس مردمى در بامداد پشیمانى بد گوى او بودند و مردمى روز رستاخیز او را ستودند . دنیا به یادشان آورد ، و یادآور شدند . با آنان سخن گفت و گفته او را راست داشتند . و پندشان داد ، و از پند او بهره برداشتند . [نهج البلاغه]


	بسوی عشق