زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
ناز بنیاد مکن تا نکَنی بنیادم

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

زلف را حلقه مکن تا نکُنی در بندم
طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گُلم
قد برافراز که از سرو کنی آزادم

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را
یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم

شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شیرین منما تا نکنی فرهادم

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فریادم

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی
من از آن روز که در بند توام آزادم

باز به دیده ترم باز چه شد نیامدی

چشم نشسته بر درم باز چه شد نیامدی

یوسف مهربان من ای همه برادری

ای همه برادرم باز چه شد نیامدی

از شب امشب تو تا هر شب دیگر امشبم

امشب از تو دیگرم باز چه شد نیامدی

آخر و عاقبت بیا عاقبتی و آخری

عاقبتم و آخرم باز چه شد نیامدی

آی به شرط خنجری عاشق کشته را بیا

عاشق شرط خنجرم باز چه شد نیامدی

ای همه مسافرت یاد وطن نمی کنی

ای وطن مسافرم باز چه شد نیامدی

آینه در برابرت آینه ی در آینه

آینه در برابرم باز چه شد نیامدی

قسم به دوزخ قسم به چنگیز

قسم به حال و هوای پاییز

قسم به تهمت قسم به مریم

قسم به گندم گناه آدم

نه باغ لیمو نه باغ سیبی

نه دلربای نه دل فریبی 

نه مثل شعری که ناگهان است

نه مثل گریه که بی امان است

نه مثل شاهان همیشه مستی

نه چون خدایان همیسه هستی

تمام سعی ات شکست من بود

اگر چه مهرت ورای تن بود

همیشه شاعر شکستنی نیست

همیشه دردش نگفتنی نیست

خدای شاعر خدای دریاست

همین برایش چقدر زیباست

من هیچ وقت مثل تو یک زن نمیشوم

آدم شدی ولی چه کنم من نمیشوم

من چراغ الکلی مست بی رمق

جز با جرقه های تو روشن نمی شوم

من هیچ وقت عکس خودم را نمی کشم

چون من شبیه آن من قبلا نمی شوم

از حرفهای مفت و اراجیف خسته ام

شاعر که نه...نمی شوم...اصلا نمی شوم

حتی خدا به شیشه من سنگ میزند

چون هیچ وقت مثل تو یک زن نمیشوم

از دست عزیزان چه بگویم؟ گله ای نیست

گرهم گله ای هست دگر حوصله ای نیست

سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم

هر لحظه جز این دست مرا مشغله ای نیست

دیری ایت که از خانه خرابان جهانم

بر سقف فرو ریخته ام چلچله ای نیست

در حسرت دیدار تو آواره ترینم

هر چند که تا خانه ی تو فاصله ای نیست

بگذشته ام از خویش ولی از تو گذشتن

مرزی است که مشکل تر از آن مرحله ای نیست

سر گشته ترین کشتی دریایی زمانم

می کوچم و در رهگذرم اسکله ای نیست

من سلسله جنبان دل عاشق خویشم

یخ بسته زمان در دل بهمن

رفتند عزیزان و مرا قافله ای نیست

باز یاد تو و دریا و غروبی دلگیر

عصر یک جمعه و رویا و غروبی دلگیر

کاش آینده به جز آمدن فردا بود

باز من ماندم و فردا و غروبی دلگیر

باز چشمان من و عکس تو با هم بودند

باز هم شورش و غوغا و غروبی دلگیر

باز هم خلوت دلگیر من و خاطره ها

آه و افسوس و تمنا و غروبی دلگیر

باز این پنجره ها شاهد تنهایی من

من و یک پنجره تنها و غروبی دلگیر

کاش بیماری بی حوصلگی سر می رفت

شب و بیماری و یلدا و غروبی دلگیر