که قد تمامه کرمهای عالم دوستت دارم

که قد تمامی دوش ها می بارم

که درد می کشم قد پریودهای هفت روزت

که سر درد میکنم به سر دردهای مرموزت

که با صدای تو قطع کنم؟نه بمان هنوز

که دوستم داری کمی بیشتر از دیروز

که لایه سینه های تو بی هوا گریه شوم

که مست توی کوچه های غمت بدوم

گاه یادت می افتم

یاده کوچهای پر از قرارمان

یادقهر کردنت از دیر امدنم

یاده تمام نامه های آشتی کنان

یاد کودک واسطه

چه زود میگذرد زندگی

مثل خیال من

مثل امدن و رفتن

تنها در این میان منو تو یم که دگیر افعال شده ایم

آرزو بدل خواهد ماند

تمام سرنوشت

آروزی اینکه من را جدا کند از غم ها

به گور فراموشی خواهد برد

زندگی بی غم معنا نخواهد داشت

غم زندگی من است

ای سرنوشت تو را چه میشود؟

منو غمم رفیق همیم

گاه می اندیشم کاش دلم هرگز درد پنهانی نداشت

گاه می اندیشم کاش زندگی زندان و زندانبانی نداشت

گاه تمام خیالم کاش میشود

تمام میشوم شبی گاه تمامی شب

گاه می اندیشم کاش ماه هم ماه بود

گاه می خندن مردم به ماه تولدم و کاش...

کاش خندشان تمام نشود هرگز آرزوی من اینست

تمام نشود گر چه به من می خندن

دیشب دلم از تنهای خود باز گرفت

مثل هر شب که دلم میگیرد

روی تنهاترین برگ دلم خطی هست

گاهی این خط چنین می شکند

با تلنگری از وزش باد روی شعمدانی کنار حوض

من دلم از دوری قاصدک می سوزد

که خبر از نوازش باد ندارد

باز به دیده ترم باز چه شد نیامدی

چشم نشسته بر درم باز چه شد نیامدی

یوسف مهربان من ای همه برادری

ای همه برادرم باز چه شد نیامدی

از شب امشب تو تا هر شب دیگر امشبم

امشب از تو دیگرم باز چه شد نیامدی

آخر و عاقبت بیا عاقبتی و آخری

عاقبتم و آخرم باز چه شد نیامدی

آی به شرط خنجری عاشق کشته را بیا

عاشق شرط خنجرم باز چه شد نیامدی

ای همه مسافرت یاد وطن نمی کنی

ای وطن مسافرم باز چه شد نیامدی

آینه در برابرت آینه ی در آینه

آینه در برابرم باز چه شد نیامدی

قسم به دوزخ قسم به چنگیز

قسم به حال و هوای پاییز

قسم به تهمت قسم به مریم

قسم به گندم گناه آدم

نه باغ لیمو نه باغ سیبی

نه دلربای نه دل فریبی 

نه مثل شعری که ناگهان است

نه مثل گریه که بی امان است

نه مثل شاهان همیشه مستی

نه چون خدایان همیسه هستی

تمام سعی ات شکست من بود

اگر چه مهرت ورای تن بود

همیشه شاعر شکستنی نیست

همیشه دردش نگفتنی نیست

خدای شاعر خدای دریاست

همین برایش چقدر زیباست

من هیچ وقت مثل تو یک زن نمیشوم

آدم شدی ولی چه کنم من نمیشوم

من چراغ الکلی مست بی رمق

جز با جرقه های تو روشن نمی شوم

من هیچ وقت عکس خودم را نمی کشم

چون من شبیه آن من قبلا نمی شوم

از حرفهای مفت و اراجیف خسته ام

شاعر که نه...نمی شوم...اصلا نمی شوم

حتی خدا به شیشه من سنگ میزند

چون هیچ وقت مثل تو یک زن نمیشوم