باز یاد تو و دریا و غروبی دلگیر

عصر یک جمعه و رویا و غروبی دلگیر

کاش آینده به جز آمدن فردا بود

باز من ماندم و فردا و غروبی دلگیر

باز چشمان من و عکس تو با هم بودند

باز هم شورش و غوغا و غروبی دلگیر

باز هم خلوت دلگیر من و خاطره ها

آه و افسوس و تمنا و غروبی دلگیر

باز این پنجره ها شاهد تنهایی من

من و یک پنجره تنها و غروبی دلگیر

کاش بیماری بی حوصلگی سر می رفت

شب و بیماری و یلدا و غروبی دلگیر

چشمی برای عشق شما تر نمی کنند

آنقدر عاقلند که باور نمی کنند

هر روز فکر روز گذشته ولی دریغ

فکری برای لحظه ی آخر نمی کنند

کافر نبوده ایم ولی نا برادران

رحمی به عشق پاک برادر نمی کنند

رویایشان همیشه همین بوده مرگ ما

یک شاخه گل اگر چه کهپر پر نمی کنند

اما همیشه ظاهرشان عکس باطن است

از بس که شعر آینه از بر نمی کنند

بیگانه اند با غزل ویاد اندکی

از عاشقانه های تو قیصر نمی کنند

. . . . . . . . . . .

چشمی برای عشق شما تر نمی کنند

آنانکه فکر بال کبوتر نمی کنند

ودکمه های بلوزش که سایه روشن بود

زنی جوان که نگاهش همیشه با من بود

تمام سادگی اش را برای من پیچید

مبان روسری و دامنی که ساتن بود

و م..مژه های سیاهش کشیده تا ابرو

ردیف شعر سپیدم شبیه این زن بود

شبیه بغض ترک خورده بود و می خندید

پر از تراوت باران پر از شکفتن بود

گذشت ساعت و زن باز با همان لبخند

چراغ های خیابان هنوز روشن بود

کنار پنجره آمد مرا نشان می داد

زنی جوان که نگاهش همیشه با من بود

خدا یا دوست ندارم تا زمانی که زنده هستم مرده باشم

به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر سفر نکنی

اگر چیزی نخوانی

اگر به اصوات زندگی گوش ندهی

اگر از خودت قدردانی نکنی

به آرامی آغاز به مردن می کنی

زمانی که خود باوری را در خود بکشی

وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند

به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر برده عادت خود شوی

اگر از شور و حرارت

از احساسات سرکش

و از چیزهایی که چشمانت را به درخشش وامیدارند

 و ضربان قلبت را تندتر میکنند

دوری کنی

تو به آرامی آغاز به مردن میکنی.